ישראל ראַבאָן

אַ געשיכטע מיט אַ פֿערד

 

 

צװײ חדשים זענען מיר געלעגן אױף דער קאַמפֿליניע פֿון פּױליש-באָלשעװיסטישן פֿראָנט אין װײַסרוסלאַנד; פֿאַרהילט איבער קאָפּ און פֿיס אין אַ פֿאַרהאַרטעװעטן, פֿאַרפֿרױרענעם שנײ , געלעגן אין די שוצנגריבער, געדרימלט פֿון מידקײט, נישט-רירעװדיקײט, אומבאַװעגלעכקײט און פֿױלקײט; געקוקט אין הימל, אין דער לופֿט, װי די זון גײט װידער אױף און גײט װידער אונטער אױף װײַסן, בלײכן, אין אײַז און שנײ  פֿאַרקאָװעטן פֿעלד און סטעפּ פֿון אומעטיקן װײַסרוסלאַנד. פֿון צײַטפֿאַרטרײַב לאַנגװײַליקײט און פּוסטקײט געפּינטלט מיט די אױגן צו די קראָען, װאָס זענען געשטאַנען איבער אונדז אין דער הײך, אױף דער ערד, און געשאַרט, געגראָבן, געטוקט מיט די דינע פֿיסלעך און שװאַרצע שנאָבלען אין דעם אָפּפֿאַל פֿון עסנװאַרג, װאָס יעדער האָט פֿון שוצנגרוב אַרױסגעװאָרפֿן, און געצילט מיט די שאַרפֿע, כיטרע בליקן - אױף עפּעס געװאַרט, געװאַרט, נישט אָפּטרעטנדיק פֿון אונדז...

יעדער אײנציקער זעלנער האָט געהאַט זײן קראָ - זײַן שומר. מאָדנע! זי האָט אַ מאָל אין דער קאַלטער לופֿט אַ פּאַטש געטון מיט די שװאַרצע פֿליגל, אױסגעקראַקעט עפּעס אין דער בלײכקײט פֿון שנײפֿעלד און אַװעקגעפֿלױגן, אָבער באַלד צוריק געקומען און װידער זיך געשטעלט אױפֿן זעלבן אָרט, װאָס פֿריִער, און געװאַרט, געװאַרט!

צי קען מען זיך פֿאָרשטעלן, װי שרעקלעך עס איז צו האָבן נעבן זיך סײַ טאָג, סײַ נאַכט, בײַ זונאױפֿגאַנג און אונטערגאַנג אַלס שומר אַ שװאַרצע קראָ מיט אַ שװאַרצן דינעם שפּיציקן שנאָבל, מיט כיטרע, קלײנע פֿאַררעטערישע, פֿאַלשע, טונקעלע אױגן - אַ קראָ אַלס שומר, אַלס מאָדנעם, פֿאַלשן, געהײמען שומר פֿון טױט?

איך האָב אַ סך יאָרן פֿון מײַן לעבן פֿאַרברענגט אױפֿן דאָרף און נאָך קײן מאָל נישט געזען און געהערט דערצײלן פֿון גרײַזגראָע פּױערים, אַז אַ קראָ זאָל זיך צוגעװױנען צו אַ מענטש און זיך נישט װעלן שײדן מיט אים.

איך בין אַ בלאַסער, אַ ציטערדיקער און אַ בלוטאָרעמער. ביז פֿערצן יאָר האָב איך געגלײבט אין שדים און רוחות. מײַן מאַמע האָט מיר אָנגעטון װײַסע קלײדער, אַ סגולה, איך זאָל נישט שטאַרבן יונג, װי מײַנע אָפּגעשײדטע שװעסטערלעך און ברידערלעך. מײַן טאַטע האָט מיר אָנגעזאָגט, איך זאָל נישט גײן נעבן אַן אָרט, װוּ עס געפֿינט זיך אַ קירכע, אַ צלם און אַ קראָ. און מײַן בלוט האָט אײנגעזאַפּט די פֿײַנדשאַפֿט צו קירכעס, צלמים און קראָען. אַז איך האָב קלײנערהײט געזען, װי אַ ייִנגל מאַכט מיט אַ שטעקן אַ צלם אין זאַמד, האָב איך  צו אים נישט גערעדט יאָרן, זיך דערװײַטערט פֿון אים און נישט געװאָלט האָבן מיט אים צו טון.

דאָס װאַרטן פֿון די קראָען נעבן אונדז האָט אײַנגעהױכט אין אונדזערע נשמות אַ געהײמע, אומפֿאַרשטענדלעכע, מורא. מיר האָבן זיך נישט געשראָקן פֿאַרן טױט און פֿאַר די קראָען האָבן מיר מורא געהאַט.

די פֿרעסט זענען געװען אומגעהײַער שטאַרק, ברענענדיק, סמאַליענדיק. די לופֿט האָט געשטאָכן װי מיט שפּיצן פֿון מעסערס. עס איז שװער געװעזן די ברוסט אױפֿצוהײבן און צו אָטעמען. האָט װער אַ ביסל װאַסער פֿאַרגאָסן אױף דער ערד, איז עס גלײַך פֿאַרװאַנדלט געװאָרן אין אײַז. דער פֿאַרבלאָזער הימל האָט אױסגעזען װי אַ פֿאַרפּאַנצערטער און אונדזערע שטימען האָבן אָפּגעקלונגען מיט אַ שאַרפֿן, מעטאַלענעם װידערקלאַנג, װי זײ װאָלטן זיך אָנגעשלאָגן אין װענט פֿון שטאָל און בעטאָן.

מען האָט געבעטן: קאַמף, באַװעגונג, אױפֿגלידערונג, מאַן קעגן מאַן, צוזאַמענשטױס! דאָס בלוט אין די אָדערן איז געװאָרן שװער װי בלײַ. די ביקסנשאָסן האָבן זיך געשיט אין אונדזערע אױערן װי שרױט.

ענדלעך אין אַן אָװנט, װען די פֿינצטערקײט גליטשט זיך אַראָפּ אױף בלײכן פֿעלד, האָט אַ קול, שיכּור פֿון אױפֿגעצונדענעם בלוט, אָפּגעהילכט אין די אָקאָפּעס:

אַטאַקירן, ברידער!... העי - האָ!... שטורעם, ברידער! 

מיר זענען אַרױס פֿון די גריבער. געלאָפֿן, געלאָפֿן. געלאָפֿן אין דער נאַכט אַרײַן און גאָרנישט געזען. אַ קאַנאָנאַדע פֿון פֿײַערדיקע אױפֿגעפּלאַצטע שראַפּנעלן- און האַרמאַטן-קױלן האָט געגאָסן אין דער פֿינצטערקײט פֿון דער נאַכט מיט פֿלאַמענדיקן רעגן און אױפֿגעטרײסלט די לופֿט און די ערד. מיר האָבן גאָרנישט געזען און געלאָפֿן.

מיט אײן מאָל האָבן פֿאַר אונדזערע אױגן געטאַנצט שװאַרצע צאַפּלענדיקע, קלײנע מענטשעלעך - ליאַלקעס, װאָס זענען פֿון רגע צו רגע געװאַקסן, גרעסער געװאָרן. באַלד זענען אָנגעקומען אַנטקעגען װילדע, צעמאָרשטשעטע, פֿאַרפֿלאַמטע, אױסגעקרימטע פּנימער מיט װאַנזיניקע בליקן און פֿאַרקריצטע צײן, צװישן װעלכע עס האָבן בײַ אַ סך געבליצט בלאַנקענדיקע, גלאַנצנדיקע באַגנעטן. געשרײען האָבן געטױבט, שטילעטן האָבן געבלישטשעט און האַרמאַטן האָבן געדונערט און געשפּיגן מיט שטיקער פֿײַערדיקער לאַװע.

מיט אײן מאָל: שטיל, קײן הױך. קײן מענטש. קײן בראַנד. איך געדענק נישט װאָס עס איז געשען. איך געדענק בלױז דאָס:

װען איך האָב מיך אױפֿגעכאַפּט אױף דער קאַלטער פֿאַרפֿרױרענער ערד איז געװען שטיל און פֿינצטער. בלאָער שנײ און שװאַרצע נאַכט אױף פֿעלד און סטעפּ.

אַ טױבער װײטיק האָט מיר געריסן דעם לינקן פֿוס. עטלעכע טױטע מיט פֿאַרגלײזטע אױגן זענען פֿאַרבײַ מײַן בליק. דער װײטיק האָט מיך געמאַכט אין זײ פֿאַרגעסן. איך האָב געשטאַמפּט, געטרעטן אױף דער געפֿרױרענער, אײַזיקער ערד אַן אונטערגעהאַקטער, אַ װאַקלדיקער, אַ שיכּורער.

אַז איך האָב מיך גוט אַראָפּגעבױגן האָב איך געזען, װי אױף מײַן פֿוס הענגט אַ בלוטיקער, רױטער האַרטער צאַפּן, װי עמעצער װאָלט מיר דורכן פֿוסגעבײן אַדורכגעהאַקט אַ ריזיקן נאָגל.

עס איז געװעזן שטיל און פֿינצטער. איך בין געגאַנגען אַ שעה, צװײ און דערפֿילט, אז די כּוחות פֿאַרלאָזן מיך און אָט-אָט פֿאַל איך אַנידער אױף דער ערד. דער פֿראָסט איז נאָך אַלץ געװעזן ברענענדיק און סמאַליענדיק, נאָך שטאַרקער װי בײַ טאָג. איך בין געגאַנגען, נישט װיסנדיק װוּהין. אַ שױדער האָט אַדורכגענומען מײַנע בײנער. איך האָב געביסן די ליפּן פֿון קעלט און געציטערט, געטרײסלט זיך און געקלאַפּט אַ צאָן אָן אַ צאָן. די געפֿרױרענע, אָפּגענומענע הענט האָב איך אַרײַנגעשטעקט צװישן מײַנע פֿיס, נעבן בױך, זײ צו דערװאַרעמען, און מיט אַ געדעמפֿט, פֿאַרצערט, פֿאַרצװײפֿלט, יסורימדיק קול האָב איך גערופֿן אין דער נאַכט אַרײַן:

- האָ-לאָ - או-או-או - װער-גײט? - האַָ-לאַו - אָ-אַ! װער-גײט?

קײן מענטש און קײן הונט האָט נישט געענטפֿערט אין דער װײַטקײט פֿון סטעפּ. קײן שאָרך, קײן ריר, קײן שמער פֿון מענטשלעכע טריט און קײן הױך פֿון לעבעדיקן אָטעם, און קײן שײַן, קײן ליכטל פֿון אַ מענטשלעכן ייִשוב, אַ דאָרף, אַ כאַטע, אין דער װײַטקײט פֿון מײַן אױג. כ'האָב מיך װײַטער געשלעפּט, מיד, פֿאַרחלשט, אָן כּוחות, מיט פֿאַרטריקנטע ליפּן און אַ לעדערנעם גומען.

- אַך, װען איך קען ערגעץ אָנװאַרעמען מײַן לײַב!... בלױז אַ ברענענדיקע קױל, אַ ביסל װאַרעמקײט אױפֿצולאָזן דאָס פֿאַרפֿרױרענע בלוט... אַך, מער גאָרנישט, װי אַ ביסל אָנװאַרעמען זיך!...

 אָט, נאָך אַ פּאָר טריט און איך זינק אַנידער אַ פֿאַרפֿרױרענער אױף דער ערד. מײַנע קני האָבן זיך געבױגן און מײַן גוף האָט זיך געװאַקלט אױף זײ.

- װוּ איז ערגעץ אַ שטאָט? װוּ איז ערגעץ אַ דאָרף, גרױסער גאָט?

בלױז האַרטע, װינטערדיקע פֿינצטערקײט האָט געגלעט מײַן בליק און דער פֿראָסט האָט געסמאַליעט און געברענט, װי ער װאָלט אַדורך מײַנע קלײדער און געגלעט מײַן נאַקעט לײַב מיט קאַלטע, שטאָלענע צונגען.

- אַ ביסל װאַרעם װאַסער... איך פֿאַל... די קעלט שלײַדערט מיך צו דער ערד, װי אַ געפֿרױרענעם פֿױגל פֿון בױם... איך פֿאַל!...

פּלוצלינג האָבן מײַנע פֿיס זיך אָנגעשלאָגן אָן עפּעס אַ שװערער,גרױסער, ריזיקער זאַך. איך בין אומגעפֿאַלן. װי אַן אױסגעהונגערט קינד דערשפּירט אין דער נאַכט דעם ריח פֿון דער מאַמעס ברוסט, אַזױ האָב איך דערשפּירט װאַרעמקײט... איך האָב געטאַפּט מיט די הענט, מיט די פֿינגער, און באַרירט עפּעס זײַדנס, װײכס און װאַרעמס.

- אַ! - האָט זיך פֿון מײַן מױל אַרױסגעריסן אַ געשרײ פֿון פֿרײד - און שװער און אומגעלומפּערט און חייִש בין איך אַרױפֿגעפֿאַלן אױף דער זאַך, װי אױף אַ װאַרעמער, װײכער שױס.

אַז איך האָב מיך אָנגעשטרענגט און גוט אײַנגעקוקט, האָב איך געזען, אַז איך ליג אױף אַן אומגעװײנלעך גרױסװוּקסיק, ריזיק שלעפּפֿערד פֿון בעלגישן מין. פֿון פֿערדס האַלב געעפֿנטן פּיסק איז אַראָפּגעהאָנגען אַ גרױסע מאַסע פֿאַרפֿרױרן שװאַרצלעך רױט בלוט, װאָס האָט זיך אָנגעהױבן ברײט, זיגזאַגיק, קאָלטענעװאַטע, און צום סוף זיך געענדיקט שפּיציק, צאַפּנאַרטיק, װי אַ דרײַעקיקע באָרד פֿון אַ קיסר פֿון אַשור. דאָס פֿערד האָט נאָך געלעבט, געזיפֿצט און געאָטעמט מיט די לעצטע אױסשעפּנדיקע קרעפֿטן.

איך האָב זיך געדריקט, געװאָרפֿן זיך, איבערגעדרײט זיך װי אַ משוגענער, פֿון אײן זײַט אױף דער אַנדערער אױף דעם פֿערד און געשלונגען װאַרעמקײט מיטן מױל און מיט די נאזלעכער. דאָס פֿערד, דערפֿילנדיק אױף זיך די מאַסע פֿון מײן קערפּער, האָט אַ שװאַכן, געבעכדיקן, מאַכטלאָזן קרעכץ געטון. איך האָב אַרונטערגעשטעקט אונטער דעם פֿערדס פּאַכװעס מײַן פֿאַרבלוטיקטן, פֿאַרװוּנדעטן פֿוס, און אױף זײן װאַרעמען בױך אַרױפֿגעלײגט מײַן קאַלט געפֿרױרן פּנים און זיך געפּרעסט, געטוליעט אין זײַן פֿעל. מיר איז אָבער נאָך אַלץ קאַלט געװעזן. איך האָב געציטערט און געמײנט אַז איך קום אום פֿון פֿראָסט.

מיט אײן מאָל איז מיר אײַנגעפֿאַלן אַ װילדער געדאַנק, װאָס האָט מיך געמאַכט אױפֿציטערן. איך האָב אַ געשרײ געטון מיט דער מאָדנער, װאַנזיניקער פֿרײד פֿון אַ געראַטעװעטן פֿון טױט.

איך בין שנעל אָפּגעשפּרונגען פֿון פֿערד אױף אַ טראָט, אין אײן האַסטיקן אָטעם אַרױסגעצױגן מײַן קאַראַבין-מעסער און - טראַך!

מיט אַ געװאַלדיקן אימפּעט, מיט פֿאַרקריצטע צײן האָב איך אַרײַנגעזעצט דאָס מעסער אין דעם פֿערדס בױך. דאָס מעסער איז אַרײַן ביז צום הענטל.

- אױ! - האָט אַן אָפּגעהאַקט, טיף מענטשלעך געשרײ פֿון אַן אונטערגעהאַקט מענטשלעך לעבן אַ פֿײַף געטון אין דער לופֿט.

נײן! איך גלײב נישט, אַז אַ שטאַרבנדיק פֿערד זאָל קענען אַזױ טיף מענטשלעך שרײַען! נײן, איך גלײב עס נישט!

אפֿשר בין איך עס געװען דער, װאָס האָט אַרױסגעגעבן דעם לעצטן טױטגעשרײ פֿאַר דעם פֿערד, װאַָס איך האָב אלײן דערמאָרדעט?

אפֿשר האָב איך אלײן אַרױסגעגעבן דעם לעצטן געשרײ פֿאַר אַ שטאַרבנדיק באַשעפֿעניש, װאָס האָט שױן נישט געהאַט קײן כּוח צו שרײַען?

אַ שטראָם פֿון געדיכטן װאַרעמען בלוט האָט אַ פֿלײץ געטון אױף מיר; אַ לאַשטשענדיקע װאַרעמקײט, אַ גלעטנדיקע, אַ װײכע, אַ שװערע, האָט געשטראָמט אױף מײַנע הענט, װאָס האָבן געהאַלטן אין פֿאַרקװעטשטע פֿױסטן דאָס קאַראַבין-מעסער. די װאַרעמקײט האָט געשטראָמט אױף מײַן ברוסט, אױף מײַן פּנים און אױף מײַן האַלדז. מיט דער פֿאַרביסענער עקשנות פֿון אַ רױב-חיה, מיט פֿאַרשלאָפֿענע ליפּן און מיט דער לעצטער קראַפֿט האָב איך מיטן מעסער, מיט די הענט און מיטן גאַנצן קערפּער געריסן דעם פֿערדס בױך און אַרױסגעפֿליקט פֿון אינעװײניק זײַנע געדערעם.

פֿאַר מײַנע אױגן האָט געבלענדט אַ רױטע פֿינסטערניש. דעם פֿערדס בלוט האָט רױט געמאַכט די נאַכט. איך האָב אָבער דעמאָלט נישט געװוּסט, װאָס אַזױנס איז בלוט. כ'האָב געשניטן, געריסן און געפֿליקט די אינגעװײדן פֿון פֿערדס בױך און זײ אַװעקגעװאָרפֿן נעבן מיר.

עס איז אַװעק אַ צײַט.

איך בין געװאָרן באַדעקט מיט קאַלטן שװײס און אױסגעװײקט אין בלוט. דעם פֿערדס בױך איז ענדלעך געװאָרן לער און פּוסט. איך האָב אַ שפּרונג געטון פֿון שׂמחה, זיך אײַנגעקאָרטשעט, אױסגעצױגן אױף דער ערד און אַרײַנגעקראָכן אין פֿערדס בױך.

מיר איז געװעזן װאַרעם, גוט װאַרעם!

עס איז מיר געװעזן באַקװעם אין דעם גרױסן, גערױמען בױך פֿון פֿערד. כ'האָב זיך געלײגט אױף אַ זײַט און שנעל און מיד אײנגעשלאָפֿן מיט אַ שװערן שלאָף...

אַז איך האָב מיך אױפֿגעכאַפּט איז שױן די זון געשטאַנען אין מזרח-טײל פֿון קאַלטן, פֿראָסטיקן הימל, אַ דרײסטע, װי אַ זעלנער אױף אַ נײַ אײַנגענומען לאַנד.

װעלנדיק אַרױסקריכן פֿון פֿערדס בױך האָב איך דערשפּירט אַ שװערקײט, װי איך װאָלט געװען צוגעקלאַפּט צו די אינערװײניקסטע װענטלעך פֿון פֿערדס לײַב. איך האָב מיך אַ װאַָרף געטון און באַפֿרײַט געװאָרן.

אַ קאַלטער, שאַרפֿער, צײנערדיקער װינט צוזאַמען מיט אַן אױסטערלישן, ברענענדיקן פֿראָסט האָט מיך אַרומגענומען, װי אין אײַזערנע אָרעמס. פֿון קעלט בין איך געבליבן שטײן, װי עס װאָלט נישט מעגלעך געװען צו שטעלן אַ טראָט. איך האָב צעשפּרײט די הענט און דאָ האָב איך געזען דאָס שרעקלעכסטע, װאָס איך האָב נאָר געקענט דערזען:

איך בין געװען אײַנגעפֿרױרן אין דער ערד. פֿון קאָפּ ביז פֿיס אײַנגעהילט אין בלוטיקן, רױטן פּאַנצער פֿון פֿאַרפֿרױרן באָרדאָ רױט בלוט. די הענט האָב איך נישט געקענט אַראָפּלאָזן. זײ זענען געװען צעשפּרײט. מײַנע פֿיס האָבן געקלעפּט צו דער ערד, און אױסגעזען האָב איך װי אַ צלם.

גאָט מײַנער! איך בין געװען אײַנגעװאַקסן אין דער ערד, װי אַ רױטער, בלוטיקער צלם!

איך - אַ בלוטיקער, רױטער צלם, װאָס שטעקט אין דער ערד.

איך - אַ בלוטיקער צלם אױף אַ װײַסרוסישן סטעפּ!1

עס איז געװען שױדערלעך, שרעקלעך און גײַסטערהאַפֿט:

אױף אַ לײדיק פֿעלד, װוּ עס איז װײַט נישט צו זען קײן סימן פֿון אַ מענטש, קײן שײַן פֿון אַ ייִשוב, שטײ  איך - אַ פֿאַרפֿרױרענער, רױטער מענטשלעכער צלם!

איך בין געװען אײַנגעפֿאָרעמט אין האַרטן רױטן גלאָז פֿון אַ צלם!

איך האָב געװאָלט שרײַען און נישט געקענט; איך האָב געװאָלט װײנען און נישט געקענט.

איך האָב געפֿילט, אז דער בלוטיקער צלם, װאָס האַלט מיך געפֿאַנגען און אײַנגעגראָבן אין דער ערד װי אַ בױם, נאָגט לאַנגזאַם אױס מײַן לעבן...

נאָענט פֿאַר מיר פֿון אײן זײַט איז געלעגן דאָס טױטע פֿערד מיט דעם אױפֿגעריסענעם בױך, פֿון װעלכן עס האָט זיך אַרױסגעװיזן דאָס היטל מײַנס, װאָס איז געװעזן פֿאַרפֿרױרן אין בלוט. און פֿון דער אַנדערער זײַט איז געלעגן דאָס אַרױסגעפֿליקטע בהמהשע האַרץ, לונגען, קישקעס, געדערעם, װעלכע זענען געװען פאַרדעקט מיט זילבערדיקן פֿראָסט, װי אַ טױטן-לײַלעך, און צװישן זײ בײדן אין מיטן איז געשטאַנען אַ לעבעדיקער, בלוטיקער צלם.

װי אַזױ איז עס געשען, אַז איך, װאָס האָב קײן מאָל נישט געקענט צוזען, װי מײַנע חברים האָבן געפּײַניקט אַ קאַץ, זאָל מיט די אײגענע הענט האָבן אױפֿגעשניטן דעם בױך פֿון אַ לעבעדיק פֿערד?

דעם פֿערדס בלוט האָט גענומען שרײַען אױף מײַן לײַב: עס האָט מיך געשטיקט, געפּײַניקט און דעם אָטעם אױסגעזױגן.

איך האָב מיך געפּרוּװט אַ ריר טון - איך האָב נישט געקענט. איך בין געװעזן פֿאַרשטײנערט, פֿאַרשמידט, פֿאַרגלאָזט.

- אױ! - האָב איך אַ געשרײ געטון װי אַ קינד, װאָס װיל גײן און קען נישט.

װי אַ פֿאַרגליװערטע מצבה מיט אַ צלם פֿון מיר אַלײן בין איך געשטאַנען אױפֿן לײדיקן, פּוסטן פֿעלד...

מיט אײן מאָל האָבן די פֿאַרגלײזטע אױגן פֿון דערהרגעטן פֿערד באַקומען לעבן און גענומען לאַכן פֿון מיר:

- מענטש!... מענטש!...

דער קאָפּ האָט מיר אָנגעהױבן צו האַקן, די אױערן טױבן, און פֿאַר מײַנע אױגן איז די ליכטיקײט פֿון טאָג פֿאַרװאַנדלט געװאָרן אין אַ געמיש פֿון פֿינצטערקײט, שװינדלדיקער בלײכקײט און בלוט...

איך האָב גענומען דרימלען... פֿאַר די אױגן איז מיר געװאָרן פֿינצטער און די גאַנצע גרױסע װעלט איז געװאָרן נאַכט, גרױסע, טיפֿע, סאַמעטענע נאַכט... מײַנע אױגן זענען מיר געװאָרן שװער און דער דרימל האָט מיך פֿאַרװיגט.

מיט דעם לעצטן כּוח פֿון אַ שטאַרבנדיקן האָב איך אַ טרײסל געטון מיט מײַנע הענט און עס איז געשען מײַן װילן:

דער צלם האָט זיך צעבראָכן. מײַנע הענט זענען באַפֿרײַט געװאָרן; דערנאָך האָב איך מיט מײַנע שװאַכע, פֿאַרבליבענע כּוחות גענומען מיר טײלן קלעפּ איבערן גאַנצן לײַב, געשלאָגן מיך איבערן פּנים, איבער די בריסטן, אין קאָפּ, און דאָס בלוטיקע אײַז האָט זיך געבראָכן אױף מיר װי שערבלעך.

ענדלעך בין איך אין גאַנצן באַפֿרײַט געװאָרן. איך בין געװאָרן אױס צלם.

דאָס פֿערד האָט געקוקט אױף מיר מיט פֿאַרגלײזטע לאַכנדיקע אױגן; געקוקט, װי איך שלאָג מיך, טײל מיר קלעפּ און פּײַניק מיך.

אַן אינערלעכער כּוח האָט מיך געטריבן און איך בין אַנידערגעפֿאַלן צום טױטן פֿערד, געקניט פֿאַר אים און געבעטן פֿאַרגעבונג, געװײנט, געשריגן, און די האָר, די פֿאַרבלוטיקטע האָר, זיך געריסן פֿון קאָפּ... 2

 

1פֿון: "איך - אַ בלוטיקער, רױטער צלם" ביז דאַנען: פֿעלט אין דעם שפּעטערדיקן אָפּדרוק אין דער צײטונג.

2אין דעם אָפּדרוק אין דער צײַטונג פֿעלט דער לעצטער פּאַראַגראף.